Systemy dystrybucji pary wodnej/mgły
Systemy dystrybucji wilgoci do zastosowań szpitalnych są praktycznie zawsze umieszczone w przewodzie i składają się z różnego rodzaju przewodów rurowych z otworami w zależności od tego, czy są one zasilane wodą pod ciśnieniem, czy parą.
Ich skuteczność polega na wydajności absorpcji, która jest bardzo ważnym parametrem mierzącym ilość wody faktycznie zaabsorbowanej przez powietrze w stosunku do całkowitej ilości wody wprowadzanej do kanału. Niezabsorbowana mgła lub para, która ponownie się kondensuje w kontakcie z powierzchnią, stanowi zarówno stratę energii, jak i zagrożenie dla higieny kanałów.
Instalacje dystrybucji wody pod ciśnieniem powinny być wykonane ze stali nierdzewnej i dostosowane do wymiarów kanałów. Dysze powinny być małe, liczne i właściwie rozmieszczone, aby zwilżyć większą część przekroju bez konieczności przeznaczania długiej części przewodu do absorpcji.
Systemy dystrybucji pary mają zazwyczaj wyższą wydajność absorpcji, ale powodują ponowną kondensację pary, gdy wejdzie ona w kontakt z chłodnymi powierzchniami metalowymi dystrybutora. Aby ograniczyć to zjawisko, niektóre dystrybutory wyposażone są w separatory kondensatu będące elementem systemu nawilżania. Dysze pobierające parę ze środka lanc, warstwy izolacyjne lub poduszki powietrzne chroniące powierzchnią zewnętrzną przed nadmiernymi spadkami temperatury.
Kolejnym elementem systemu dystrybucji jest odkraplacz, stosowany wyłącznie z nawilżaczami adiabatycznymi. Do zastosowań szpitalnych powinien być on również wykonany ze stali nierdzewnej i zaprojektowany w taki sposób, aby panele były łatwe w demontażu i czyszczeniu podczas okresowych czynności konserwacyjnych.
Kanał musi być wyposażony w nachylony zbiornik z odpływem zapobiegającym stagnacji wody. Ponadto możliwe jest zastosowanie szeregu rozwiązań mających na celu uczynienie centrali wentylacyjnej "higieniczną": ramy i panele mogą być wykonane w sposób zapobiegający przenikaniu i zapewniający izolację kanałów zarówno termiczną, jak i akustyczną. Dostępne są również specjalne antybakteryjne metody uzdatniania powierzchniowego.
Systemy uzdatniania wody
Systemy uzdatniania wody poprawiają jakość wody wlotowej w celu poprawy funkcjonowania nawilżaczy, a przede wszystkim w celu poprawy końcowej jakości powietrza. W związku z tym szpitalne systemy uzdatniania wody muszą być zawsze połączone z nawilżaczami adiabatycznymi lub niektórymi rodzajami nawilżaczy izotermicznych.
Główne metody uzdatniania stosowane w nawilżaniu to zmiękczanie i odwrócona osmoza.
Zmiękczanie
Zmiękczanie jest zabiegiem, który zmniejsza twardość wody, ale nie oczyszcza jej. Po prostu zastępuje sole wapniowe i magnezowe solami sodu. Redukuje to tworzenie się kamienia w nawilżaczach izotermicznych pracujących z wodą o wysokiej temperaturze, ale nie zmniejsza zawartości soli. Ta sama ilość rozpuszczonej soli jest wprowadzana do powietrza bez względu na to, czy stosowana jest woda zmiękczona lub nie, co wpływa na jakość powietrza, komfort ludzi oraz właściwe funkcjonowanie procesów i samego nawilżacza.
Ponadto zmiękczona woda prowadzi do tworzenia się piany i szybszej korozji elementów grzejnych w nawilżaczach izotermicznych. Jedynym przypadkiem, w którym zmiękczanie jest uzasadnione, jest wyposażenie centrali w nawilżacze z elektrodami zanurzonymi, ponieważ do działania potrzebują one rozpuszczonych soli. We wszystkich innych przypadkach zaleca się demineralizację poprzez odwróconą osmozę.
Odwrócona osmoza
Osmoza obniża przewodność wody redukując zawartość rozpuszczonych soli. Jest to zabieg, który nie tylko hamuje tworzenie się kamienia w nawilżaczach, ale także oczyszcza wodę. Odwrócona osmoza umożliwia nawilżaczom pracę w najodpowiedniejszych warunkach i poprawę jakości powietrza z korzyścią dla ludzi i urządzeń.
Niektóre przydatne właściwości, którymi powinny charakteryzować się te systemy, to: łatwość konserwacji, obecność układu uzdatniania ze zintegrowanymi lampami UV w celu wyeliminowania wszystkich bakterii oraz wysoki współczynnik odrzucania, wskazujący ile "czystej" wody jest produkowanej w porównaniu z wodą zużywaną.
Kryteria wyboru nawilżacza
Najlepszy system nawilżania różnych pomieszczeń szpitalnych zależy od charakterystyki każdej instalacji, jednak można wziąć pod uwagę kilka kwestii związanych z wybraną technologią.
Ogólnie rzecz biorąc, nawilżacze adiabatyczne charakteryzują się bardzo niskimi kosztami eksploatacji, wyższymi kosztami inwestycyjnymi i wymagają większych odległości absorpcji wewnątrz kanałów. W porównaniu z nawilżaczami ultradźwiękowymi, wysokociśnieniowe charakteryzują się średnimi kosztami na litr/godzinę i są bardziej odpowiednie do zastosowań o wysokiej wydajności. Ponadto niektóre modele mogą nawilżać zarówno powietrze nawiewane bezpośrednio (sezon zimowy), jak i powietrze powrotne pośrednio (sezon letni) za pomocą jednej pompy.
Nawilżacze izotermiczne charakteryzują się niższymi kosztami inwestycyjnymi, ale znacznie wyższymi kosztami eksploatacyjnymi, dlatego są preferowane dla małych i średnich wydajności lub w przypadku, gdy wymagają tego normy. W większych instalacjach zalecane są nawilżacze gazowe, ponieważ nawilżacze z elektrodami zanurzonymi i grzałkami zużywają dużo energii elektrycznej. Różnice pomiędzy tymi ostatnimi zależą w dużej mierze od wybranego modelu, ale można powiedzieć, że nawilżacze grzałkowe są łatwiejsze w utrzymaniu i bardziej elastyczne pod względem wody zasilającej i modulacji. Wymagają one jednak większych inwestycji początkowych.
Niezależnie od wybranej technologii warto pamiętać o sprawdzeniu czy urządzenie jest wyposażone w rozwiązania spełniające wymagania higieniczne i niezawodnościowe oraz potrzeby w zakresie energooszczędności i możliwości połączeń charakterystyczne dla obiektów szpitalnych.
Nawilżanie jest aspektem ważniejszym niż można by sądzić dla operatywności placówki szpitalnej ze względu na jego ogromny wpływ na rozwój patogenów i przenoszenie zakażeń u pacjentów; ochronę urządzeń medycznych przed wyładowaniami elektrostatycznymi; dobre samopoczucie i funkcjonowanie pacjentów i personelu medycznego.
Liczne badania wykazują, że optymalny zakres wilgotności względnej wynosi od 40 do 60%, a normy regulujące instalację systemów wentylacyjnych i nawilżających w szpitalach nakazują utrzymanie podobnych wartości.
Dlatego też systemy nawilżania są obowiązkowe w szpitalach, a ich różne elementy muszą być dobrane tak, aby nadawały się do zastosowań, w których należy uwzględnić higienę, niezawodność i możliwość przyłączenia. W miarę możliwości należy wybierać nawilżacze adiabatyczne lub wysoko sprawne nawilżacze izotermiczne, ponieważ łączą one w sobie potrzeby nawilżania z oszczędnością energii, która ma zostać osiągnięta w obiektach zużywających energię, takich jak szpitale.
Wybór ten ma istotny wpływ zarówno na stan zdrowia pacjentów, jak i na związane z tym koszty dla całego społeczeństwa.
Pełna treść artykułu dostępna jest w magazynie Cyrkulacje
Zobacz także:
Nawilżanie powietrza w szpitalach
Rodzaje i zasada działanie nawilżaczy izotermicznych
